Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Β' Ενικό και κάτι λιγότερο

  • Το τέλος είναι η μαγεία. Το δανείζομαι, λοιπόν, για να γλιτώσω από το μάλλον "άβολο" συγγραφικό ξεκίνημα.
  • Γιάννενα, 6 και κάτι στιγμές το πρωί. Σε 42 στιγμές ο χρόνος σταματάει και πάλι φτου κι απ' την αρχή. Μια λίμνη αρχίζει σιγά- σιγά να στολίζεται, δυο άνθρωποι φιλιούνται και κάμποσα περιστέρια τους πετάνε απεραντοσύνη. Ο άνεμος κάτι προσπαθεί να ψιθυρίσει, όμως σύντομα διακόπτεται.
  • Β' Ενικό : "Η αλήθεια σου κάνει όλα τ' άλλα να μοιάζουν με ψέμα. Αν μόνο μ' άφηνες να ταξιδέψω στα μονοπάτια του προσώπου σου... Μη ντρέπεσαι, είναι χτισμένα με τόση λαχτάρα για δευτερόλεπτα κι αιώνες. Αν μπορούσα να ψαχουλέψω για λίγο τη διψασμένη σου καρδιά... Φοβάμαι. Φοβάμαι, μήπως κατά λάθος αγγίξω εκείνο το ανάθεμα που κρύβεις. Το ξέρω ότι το κρύβεις. Θεέ μου- και είναι τόσο λατρεμένα απεγνωσμένο! Ίσως φοβάμαι μη σου φυτέψω ακόμη ένα. Θα το ρισκάρω." Δέκα προτάσεις ξεστόμισε το Β' Ενικό, όταν ο άνεμος τόλμησε να τις πολλαπλασιάσει με μια μονάχα λέξη. "Αμφιβολία"
  • "Δεν ξέρω. Ή μια από τις φωτιές μέσα μου έχει το όνομά σου ή προσπαθώ ν' ακουμπήσω κάπου τη ζωή μου. Κράτα λίγο..." είπε το "κάτι λιγότερο" και ο χρόνος σταμάτησε. Θύμωσε, μάλλον, που ήταν ο μόνος που μέτρησαν. 
  • Κάτι λιγότερο από 'σένα. Εγώ, η άλλη. Έτσι είναι. Για να γίνεις ένα πρέπει πρώτα να γίνεις μισός. Ή μήπως όχι;